ÂLEM SENDE, SEN ÂLEMDE AŞKA SIRDAŞ
Allah’ın arzı endamında gör âlemi!
Lâl olup seyreyle, hüznü suali âlemi.
Eyleme ihsanı olmayan lügatı âlemi,
Maviyanı aşkı südür seyran bu âlemi.
Sanırsın âlem koca bir çınar,
Ellerinle yükseltirsin arsızı arşı alâya.
Nedir, sende bu hüzün?
Dar olduğunu sanarsın amma,
Etmezsin seyri bakî âlemi…
Solucanı, sinekleri, sümbülü seyreylersinde
Eylemezsin özü canını seyr…
Nakş edersin canı alemde
Anlamı kulda saklı handa,
Kelâmda kul saklı makberde
Elif gibi olursun da
Mecnun misali ararken âlemi…
Derde düşmüş âlemi
Eller arşta, âlem sende iken
Aşkı sırrı aradığında âlemi
Şakır durursun, nerede âlem?
Kendinde görmezsin âlemi…
Âlem bizzat sende, sen, bizatihi âlemde,
Aşk sende, âlem aşkta,
Sen âlemin bizatihi, âlem senin bizatihin…
Irmaklar damarlarında Allah deyu akar,
Rahmet gözünün buğusunda kanar…
Daha zor sanarsın âlemi,
Âlemi görmez isen, görmezsin seni,
Şu yaşında gök kanar âlemde
Sen, sen olan âlemi…
Sen âlemin ta kendisi,
Sen âlem, âlem sen!
Sana sır olan âlem,
Âleme sır olan sen…
Sırra sırdaş olanadır niyazım!
Sen âlemde, âlem sende,
Aşk âlemde, âlem sende,
Sen âleme, âlem aşka sırdaş,
Aşk Hâk’ta, Hâk nuru kulda,
Âlem sende, sen âlemde aşka sırdaş…
